Ik zal je tour guide maar zijn

Lief dagboek

Ik heb toch weer zo veel leuke en lieve reacties gehad op mijn vorige blog! Echt heel leuk om te lezen. Ik ben ook heel blij dat ik deze stap gezet heb. Bedankt lieve lezers :).

Ik hoop dat jullie al die positiviteit nog niet zat zijn...want veel meer dan leuke en spannende dingen heb ik niet te vertellen. Met meer variatie in het werk, langzaam verder dalende temperaturen en meer sneeuw wordt het alleen maar nog leuker en uitdagender.

Zo heb ik vandaag mijn eerste grote slippen-en-bijna-in-de-greppel-belanden-actie gehad. Gelukkig lag er aan beide kanten van de weg een hoopje sneeuw die ons afremde en weer wat grip gaf om bij te sturen. In het busje met 70 km/h, al glijdend van links naar rechts (pittig spannend moet ik bekennen) kwamen we na vier keer heen en weer, weer op het midden van de weg en kon ik zonder te stoppen weer doorrijden. En dan heel vrolijk roepen: “zo, wat vonden jullie daarvan? Leuk kunstje he…ik rij deze weg nu zo vaak, soms moet je het even spannend maken voor jezelf”. Pfiew…

En alsof dat nog niet genoeg was kwam er vanmiddag nog even een eland plotseling vanuit het dichte bos de weg op rennen, 10-20 meter voor de auto. Uiteraard had ik de toeristen in de auto net vertelt dat ongelukken met rendieren vaak vooral voor het rendier fataal zijn…maar dat je het als bestuurder ook wel kunt vergeten als je een eland raakt. want die beesten zijn groot…

Wij zagen een mannetje, die zijn zo’n 180 tot 220 cm groot (schofthoogte), wegen 320 tot 800 kg en kunnen een topsnelheid van 72 km/h halen. Reken je overlevingskansen maar uit als je daar met 80 km/h op inrijdt. Wel prachtig om te zien natuurlijk! Mooie beesten, en je ziet ze in de winter bijna niet. Dubbel geluk gehad dus.

Rendieren lopen heel vaak op de weg en ze zijn niet bepaald onder de indruk van een auto ook al rij je ze bijna aan. Op internet kan ik er niks over vinden, maar er is mij vertelt dat je zelfs een boete kunt krijgen als je een rendier aanrijdt omdat het zo voorspelbaar is dat ze op de weg lopen. Hopelijk kom ik daar nooit achter.

Ik heb steeds meer te vertellen

De dagen vliegen voorbij, dat is ook zo gebeurt met maar 2,5 uur licht. Maar ik werk nu overdag en heb mijn eetlust weer terug. Buiten werk probeer ik veel te lezen over allerlei Finse dingen, geniet ik optimaal van de sauna en probeer zelfs een beetje Fins te leren. Het leuke is dat ik de dingen die ik voor deze blog uitpluis ook tijdens werk kan gebruiken. Een goede gids kan natuurlijk iets over het land en de cultuur vertellen. Daarom heb ik ook het Arktikum bezocht: een museum over de historie, cultuur en opkomst van toerisme in Finland en Rovaniemi, maar waar ook veel aandacht wordt besteed aan de klimaatverandering die in het poolgebied angstaanjagend goed zichtbaar is.

Tijdens het schrijven kwam ik dit tegen artikel tegen: Climate change, Arctic reindeer numbers crash by half. 

Hier zijn nog genoeg rendieren te vinden, maar hoeveel jaar hebben we nog voor ook deze populatie in de problemen komt? Dat is niet alleen vervelend voor de dieren zelf, de hele Sami-cultuur staat en valt met hun rendieren.

Husky’s knuffelen, het zal je baan maar wezen

De huskyfarm is tocht wel één van mijn nieuwe favorieten. Al vrolijk babbelend reed ik de mensen naar Parpalandia, stookte daar het kampvuurtje aan en ging lekker husky’s en herders knuffelen terwijl de toeristen helemaal betoverd werden tijdens de rit met de hondenslee. Dat mensen dan zo blij terugkomen maakt het werk zo veel leuker. Die avond liet ook het Noorderlicht zich na ruim een week weer eens zien, nog meer blije mensen! En als dat allemaal nog niet mooi genoeg was: Independance Day…. rijmt op “double pay”!

Nog 9 dagen tot kerst

Tijd voor wat versiering. Ik heb nog geen boom, maar heb ondertussen wel wat kerstversiering gevonden. Als extra opleuking heb ik wat van die mooi gekleurde foldertjes van het werk verknipt tot kerststerren die nu het raam opvrolijken. Het is best een gezellig plekje zo.

In een soort Finse “Action” (maar dan veel duurder uiteraard) vond ik ook een sleetje. Dat maakt boodschappen doen natuurlijk veel cooler. Koptelefoon op, kerstliedjes aan, sleetje mee… ik ben verliefd op het winterse leven.

Ik wou dat ik jullie een kerstkaartje kon sturen van het uitzicht dat ik van de week had: de prachtige roze lucht, zonsopgang, in de auto door het bos over een weg waar de sneeuwschuiver nog niet geweest was…de beslagen randjes van de voorruit maakte het kaartje compleet. Maar dat is natuurlijk nooit zo mooi vast te leggen op de foto en daarnaast had ik mijn twee handen wel nodig aan het stuur met 10 cm verse sneeuw onder de wielen.

Voor de beeldvorming

Om ook op het werk de kerstsfeer binnen te halen, mocht ik met de bedrijfspas op pad om onder andere kerstversiering uit te zoeken! Wat je hier allemaal niet bij de groothandel kunt kopen: een serieuze pijl en boog bijvoorbeeld. Winkelwagentjes rijden niet zo lekker in de sneeuw trouwens.

Sneeuwscooter-promotie

Hier hoopte ik natuurlijk vanaf het begin al op…maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren. Maar deze week mocht ik toch echt op pad met de sneeuwscooter!

Eén dagje met een collega mee voor de uitleg en de route, de tweede dag splitste onze wegen halverwege de tour en mocht ik het zelf uitzoeken. Fantastisch. Het zijn brute machines, vrij lomp, maar geweldig om mee te spelen. Op het ene stuk kun je wat gas geven, het volgende stuk rij je in alle rust over een bochtig paadje in een ware sprookjeswereld waar je niemand tegenkomt.

Het rijdt totaal anders dan een voertuig met wielen, of dat nou een auto of motor is. Het is als sturen zonder stuurbekrachtiging, en dan met skies en flink wat pk. Je hebt wel wat gewicht en kracht nodig in de bochten. Daarnaast geef je gas met je duim, en bij paniek knijpen mensen dat hendeltje nog wel eens per ongeluk in. Gelukkig ging ik met een gezellig Nederlands stel op pad dat ook nog eens prima met dat ding overweg kon! De paden zijn nu ook nog te hobbelig om je uit te kunnen sloven, maar als er straks meer sneeuw ligt… (ik kan niet wachten).

Kira-momentje 3…

…was een leerzame les: die grote lepel om het water op de hete stenen van de sauna te gieten is daar ook echt voor bedoelt. Denk je dat de emmer met het laatste restje water boven dat apparaat omkiepen een goed idee is? Dat is het dus niet… geen brandplekken maar mijn sauna-momentje was wel even over.

En dan wil ik jullie nog een geheimpje verklappen: als het een beetje vriest nooit je handrem gebruiken! (zet hem in de 1e versnelling i.p.v. vrij). De nieuwe Griekse gids kwam daar ’s nachts achter, na de aurora tour, een uur rijden van Rovaniemi. Dat is toch even vervelend zo op je eerste dag.

Groetjes van een hele blije Kira!