Back to nature :)

Bijkomen van de vakantie op één van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben, mijn thuis voor deze zomer. Wat een prachtige plek.

Even voor de beeldvorming: ik zit op de veranda in de avondzon en hoor niks anders dan vogeltjes, heel veel verschillende vogeltjes die allemaal een ander liedje zingen. Deze voormalige natuurschool, omgebouwd tot 'resort' met appartementjes erin, staat midden in het bos. Er loopt één weg langs waarover zo af en toe een auto langsrijdt. Het dichtstbijzijnde bewoonde huis staat 2 km verderop. De achtertuin is een open veld waarop een paar quad bikes klaarstaan voor de quad bike safari. Er staan ook een paar schommels, perfect om koffie te drinken in het ochtendzonnetje. Als je iets verder doorloopt kom je bij een rivier en buitensauna. De 'achtertuin' is een grote heuvel, voor Nederlandse begrippen een berg, met een 5 km lang wandelpad naar de andere kant waar je bij een meer uitkomt.

Na een maand met mijn leuke collega’s te hebben samengewoond en daarna ook in Nederland twee weken intens sociaal, gezellig en gek te hebben gedaan was ik een beetje bang om hierheen te verhuizen. Wat nou als ik dit helemaal niet zo leuk vind als ik het zou willen vinden? Ergens was ik een klein beetje opgelucht toen de baas mij tijdens mijn vakantie een totaal onverwachte mail stuurde dat het hele plan niet doorging en ik in Rovaniemi zou blijven wonen. Maar zo makkelijk liet ik hem en mezelf er niet van afkomen. Mijn protest had succes: daar zit ik dan!

Dat ik hier aankwam voelde ik me instant gelukkig en relaxed. Deze plek kan gewoon niks anders met je doen, niet nu de dagen zo lang en zonnig zijn. Hoewel ik in de winter al verliefd was geworden, heb ik er nu opnieuw lentekriebels van. Zelfs nu mijn ‘vakantievriendje’ hier niet meer woont…

Ik kreeg er wel een kamergenootje bij. De Franse stagiair Pauline houdt mij gezellig gezelschap. Ook zij kreeg een onverwacht mailtje met daarin de boodschap dat ze de volgende de dag met mij, voordat ze wist wie ik was, naar Kätkävaara zou verhuizen. Arme meid. Gelukkig klikt het tussen ons en kan ook zij de omgeving waarderen. Alleen de muggen, daar schrok ze wel van, zulke grote had ze nog nooit gezien. De eerste bulten van deze 2 cm grote zoemers zijn al geïncasseerd. Ik ken ze nog vanuit Polen…en over een paar weken zijn er hier gigantisch veel.

De schaduwkant van dit sprookjesbos: de bi-polar bear is watching you. Geen grap, er hangen hier een aantal camera’s en sensoren die de baas online kan bekijken/bedienen. Deze hangen er natuurlijk voor de beveiliging, maar je kunt natuurlijk ook checken of die werknemers die je tcoh al niet vertrouwd wel precies doen wat ze is opgedragen. Pauline en ik zaten al te grappen: wedden dat als we hier naakt rondlopen dat hij ons belt en zegt dat dat niet mag omdat er elk moment gasten kunnen komen! Ik geniet van deze plek zolang ik hem kan uitstaan. 

Een heel jaar "op vakantie"

Wat was het leuk om weer even terug te zijn en iedereen te zien. Voor mijn gevoel is er de afgelopen vijf maanden niks veranderd. Hoewel ik het rustige leven in Finland zo kan waarderen, heb ik intens genoten van die Nederlandse ‘alles mag en alles kan’. In Finland ga ik ook wel eens op stap, maar dat is toch anders ;).

Videobellen, Facebook, Instagram… contact houden met vrienden en familie is nu zo makkelijk, maar er gaat niks boven een stevige knuffel en samen een biertje doen. Als je een tijdje weg bent geweest heb je elkaar ook zoveel te vertellen.

Mijn contract hier loopt tot 5 januari 2020. Dan heb ik hier een jaar, een maand en 15 dagen als tour guide gewerkt en ben ik toe aan de volgende bestemming. Waar dat is? Nog geen idee, maar een tropisch land lijkt me ook wel leuk. Suggesties?  

Voor alle mensen die nog eens naar Finland willen komen: alle seizoenen (<-cursief is klikbaar) zijn een bezoekje waard. Wil je sneeuw? Kom dan in de tweede helft van februari, maart of de eerste helft van april. Dan ligt er de meeste sneeuw en krijg je er ook zachtere temperaturen en veel zonlicht bij. De populairste maand, december, is erg donker, erg koud, en vooral heel druk. Daarnaast zorgt ook de klimaatverandering ervoor dat de ‘sneeuwzekerheid’ in november/begin december steeds onzekerder wordt.

De lentewinter, maart/april, is prachtig. In april ligt er nog sneeuw maar in het warme zonnetje kan de winterjas vaak wel uit. In april/mei kan het mooie weer nog wel eens afgewisseld worden door opnieuw sneeuw en kou. De frustratie die dat met zich meebrengt is bij de Finnen al te bekend, maar naar mijn mening is het onvoorspelbare weer in Nederland zeker niet beter. 

In de echte lente, mei/juni, verdwijnt de sneeuw en worden de temperaturen steeds aangenamer. De afgelopen dagen (eind mei) liep ik hier in een t-shirt rond, al koelt het ’s nachts nog wel lekker af naar <10°C. Er zijn er nog geen/weinig muggen en dat is een absoluut voordeel. In juni zouden de zwermen tevoorschijn komen.  Het is hier nu ook bijna 24 uur per dag licht waardoor je maximaal van de dag kunt genieten en je ook zonder angst ’s nachts het bos kunt verkennen.

In de zomer is het hier overdag gemiddeld rond de 20 graden, maar het zou zomaar eens naar de 30°C kunnen gaan. Finnen besteden de mooie zomerdagen het liefst in hun vakantiehuisje aan één van de vele meren om te zwemmen, vissen, BBQ’en, bootje varen en natuurlijk om jezelf 'schoon te slaan' met berkentakken in de buitensauna. Richting het eind van de zomer, augustus, kun je dankzij het allemansrecht ook helemaal losgaan met bessen plukken: blauwe bessen, veenbessen, rode bessen en natuurlijk het Lapse goud: de 'cloudberrie', oftewel de kruipbraam.

Het filmpje van deze meneer, de man achter ‘Very Finnish Problems’ (op Facebook &  Instagram het volgen waard), is een goede toevoeging van wat Finnen in de zomer zoals doen. Filmpje! 

Hoewel ik de herfst, september tot november, hier nog niet heb meegemaakt moet ook dit seizoen prachtig zijn. De vele kleuren die het bos in deze tijd heeft wordt in het Fins ‘ruska’ genoemd. Deze periode van intense kleuren duurt meestal maar twee weken en de beste kansen om het te zien heb je in de tweede helft van September. Daarnaast is de nazomer/herfst de perfecte tijd om op paddenstoelen jacht te gaan! Een gedeelde hobby onder vele Finnen. Ik kijk er nu al naar uit.

In September heb je, net als in maart, ook hele goede kansen om het Noorderlicht te zien. Waarom dat zo is leg ik in de volgende blog uit ;).

Van dromer naar doener

Een dromertje was ik altijd al. Als kind keek ik liever uit het raam, bedenkend wat ik allemaal zou kunnen doen in plaats van opletten in de les. Dat is niet zo goed voor je cijfers, wel goed voor je creatieve geest. Daarnaast ben ik ook een goede piekeraar.  Je zou het misschien niet denken van iemand die haar baan opzei en het land verliet, maar eindeloos tobben over beslissingen en die ook uitstellen, daar ben ik verrassend goed in. 

Dan ben je eindelijk het land uit, maar dan ben je er nog niet. Met die piek in het wintertoerisme heb ik me geen moment verveeld, maar nu heb ik alle tijd en die moet ik van mijzelf wel goed besteden. Mijn gebrek aan inlevingsvermogen, niet alleen in andere mensen maar ook in mijzelf in een andere situatie dan de huidige, helpt ook niet mee. Ik denk zo vaak bij mezelf: “ja….wat had je dan gedacht?”, als ik iets weer eens totaal anders beleef dan ik van tevoren dacht. Het is ook best confronterend als je erachter komt dat iets waarvan je altijd dacht dat je het helemaal te gek zou vinden, eigenlijk helemaal niks vindt. Erover dagdromen is makkelijker. 

Aan plannen als bijvoorbeeld een coole kampeertrip gaan het volgende soort gedachten vooraf: 

• De dromer: buiten leven is fantastisch! Hup, de ongerepte natuur in, de hele dag door het bos zwerven, niet douchen en buiten slapen, daar leef je toch voor?! En meerdaagse tripjes met de motor, gaan en staan waar je maar wilt, geen bestemming gewoon gaan rijden tot je een leuke kampeerplek tegenkomt! Net zoals al die mooie foto’s op Instagram (want even eerlijk, social media beïnvloed ons allemaal, en het kan ook echt een goede inspiratiebron zijn).
• De piekeraar: nou daar zit je dan straks, in je hangmatje in het bos. Te weinig eten meegenomen, het is eigenlijk wel koud….en donker….regen.... waarom dacht je ook alweer dat dit leuk zou zijn? Omdat alle die coole mensen op YouTube het ook vol enthousiasme doen? En weg met de motor, beetje doelloos rondrijden en dan te druk bezig zijn met een kampeerplek zoeken om er echt van te genieten? Straks gaat dat ding onderweg stuk en dan heb je een probleem, ergens ver van huis.
• De realist: ja dat bovenstaande is allemaal mogelijk, maar je weet het niet als je het niet probeert. Je hoeft niet gelijk een week van huis met een backpack van 20 kg op je rug, bewaar die moed maar voor als het echt nodig is. Wees eerlijk tegen jezelf: je hebt nog nooit echt wildgekampeerd, maar in plaats van eindeloos research doen vanachter die laptop om te leren hoe het in theorie moet (lees: goed voorbereidend uitstelgedrag), hang die hangmat in de achtertuin en probeer het eens.

Nou dat heb ik vannacht dus gedaan. In de open lucht, zo'n 50 meter bij mijn warme bedje vandaan. Ja ik heb het koud gehad, zonder tarp/afdekzeil die de wind tegenhoud, pijn in mijn rug omdat de hangmat niet strak genoeg hing en een muggenbult op mijn gezicht ondanks het muskietennet. Fijn, zo’n achtertuin-test, nu weet ik dat het allemaal wel mee valt.

Honda Varadero XL 125

Een stoere brommer, mijn nieuwe speeltje. Ook hier heb ik wat over gepiekerd, maar besloot hem lekker toch te kopen. Soms overdenk ik dingen express niet, dan speelt de avontuurlijke-ik een spelletje met de risicomijdende- ik. Annie M. G. Schmidt - "Ik ben lekker stout"

Voor €800,- heb ik een Honda Varadero uit 2003 gekocht. Deze ‘motor’ heeft slechts 125 cc, 10.7 kW/14.3 pk en heeft een topsnelheid van 121 km/h, maar zit echt onwijs comfortabel en gezien de vorige eigenaar ook van off-road rijden hield, zitten er al mooie terreinbandjes onder. Volgens YouTube kun je er wel wheelies mee maken en er worden ondanks het kleine vermogen ook lange afstanden mee gereden, bijvoorbeeld voor meerdaagse kampeertripjes. Dit beestje heeft ook al wat plastic schade, perfect.

Ook in dit aankoopproces heb ik me weer verbaasd over hoe ontzettend eerlijk en vriendelijk Finnen zijn. Naast volledige transparantie over het onderhoud en de schade, boden ze mij ook nog een lift naar huis aan toen ze mijn fietsje zagen. Het was een uur lopen naar hun huis voor een testritje, maar ik kon gelukkig een fiets(je) van een collega lenen…niet wetend dat dat fietsje zo klein was dat mijn knieën boven het stuur uitkwamen. Ik moet een hilarische verschijning zijn geweest. Gezien de terugrit voornamelijk bergafwaarts was kon ik het zelf wel aan.

Komend weekend haal ik hem op. Uiteraard heb ik al een hele dag besteed aan meer online research, maar de onderdelen voor het basisonderhoud zijn nu besteld. Het wordt een budget projectje en na de zomer hoop ik hem weer door te kunnen verkopen.

Gezien mijn baas ook vind dat ik eigen vervoer moet hebben om naar de stad te komen als ik een tour moet geven, omdat mijn werk dan daar begint en ik vrijwillig hier ben gaan wonen, komt dat mooi uit. Als ik deze motor straks een beetje liefde (onderhoud) gegeven heb is mijn plan natuurlijk om er mee op pad te gaan. Die droom van het huisje in het bos is uitgekomen en valt niks tegen, op naar de volgende! Tot die tijd oefen ik het buitenleven nog even in de nabije omgeving :).

Siberische husky, Alaskan husky & Alaskan malamute

Wat is het verschil? Dat wil mijn moeder al een tijdje weten. Op de huskyfarms heb ik het volgende geleerd: de Alaskan huskies (uit Noord Amerika/Alaska) de echte werkhonden, en Siberische huskies zijn de showdieren (oorspronkelijk uit Rusland). De huskies die je in de films ziet, zwart/wit, fluffy, blauwe ogen, zijn vaak de Siberische. Deze worden heel toepasselijk ook wel "Disney-huskies" genoemd. Ze worden voor de slee gezet en sommige hondenhouders zweren bij dit ras, maar de Alaskan huskies zijn de echte werkhonden.

Die werkhonden zijn dan ook geen officieel ras. Ze worden (gelukkig) niet gefokt op uiterlijk, maar op werklust en uithoudingsvermogen. De voorouders van deze doorgewinterde werkers trokken lang geleden de slee's in de meest barre omstandigheden in de koude winters van Noord-Amerika/Alaska (klik hier voor de hele geschiedenis). De extreme kou, zwaar werk en overleven op slecht voedsel creëerde een ontzettend sterke hond met een fantastisch uithoudingsvermogen die niets liever doet dan rennen.

Hierboven zie je de Siberische husky, Alaskan husky (geen officiële husky: sledehond) en de Alaskan malamute

Dankzij 'Game of Thrones' nemen veel mensen nu opeens een husky (lees hier). Doe dat nou niet! Zowel de Alaskan als de Siberische husky em de malamute is en blijft een werkhond de je hele appartement molesteerd als hij niet genoeg beweging krijgt. Daarnaast hebben deze honden karakter en een sterke eigen wil, absoluut geen beginnershond. Denk natuurlijk ook goed na voor je die makkelijke labrador neemt, elke hond heeft aandacht en beweging nodig ;). 

Deze vent legt uit wat je van een husky kunt verwachten: nog een filmpje!

Dan hebben we nog de Alaskan malamute. Daar heb ik er slechts één van ontmoet maar gelukkig kan internet mij aan wat kennis helpen. De Alaskan malamute, een ware pluizenbol, ziet eruit als de grote, lompe versie van de husky. Ook deze honden worden van oudsher als sledehonden gebruikt maar meer gefokt op kracht dan op snelheid. Deze grote hond kan meer gewicht trekken maar gaat minder snel en kan minder afstand afleggen dan de Alaskan/Siberische huskies. Daarnaast zijn de vriendelijke reuzen erg op hun baasjes/gezin gericht omdat ze in het koude Alaska bij de vrouwen en kinderen sliepen om ze te beschermen en warm te houden. De malamute kan dus beter met mensen dan met soortgenoten opschieten terwijl huskies zich juist in een groep het fijnst voelen.

Nog een leuk feitje: ze gebruiken vroeger helemaal geen huskies in Finland! Haha. Hier gebruikte men alleen rendieren en soms paarden als lastdier. De huskies werden alleen in Noord-Amerika/Alaska en Rusland gebruikt en kwamen later pas naar Finland. Ondertussen zijn de sledehonden wel helemaal ingeburgerd hier, Finland kan niet meer zonder ze.

De volgende blog is in de maak!

Wat leuk om te horen dat mijn verhaaltjes nog met plezier gelezen worden! Als ik de kijkstatistieken van de website mag geloven, kijkt er bijna niemand meer naar. Vandaar dat de blog-frequentie ook wat om laag ging.

Het kost mij rustig een dag om er eentje te schrijven. Alles drie keer nalezen in de hoop de meest opvallende spelfouten eruit te krijgen, sommige onderwerpen internet-onderzoeken en dan de juiste linkjes en foto’s erin plakken. Ondertussen wordt ik natuurlijk ook contant afgeleid door andere dingen die ik op het internet tegenkom, zoals leuke kampeer-vloggers met waardevolle tips. Kortom, een dag in totaal verspreid over zo’n drie dag is een goede indicatie voor de tijd die ik nodig heb. Maar ik schrijf nog steeds met heel veel plezier! ;).